Redactieletter, uitgave juni 2018
De dag dat we naar het Samburu-dorp vertrekken, is de geur van regen in de lucht. Een frisheid die grenst aan een kil gevoel, de muskusachtige schok van warme grond sloeg wakker. De weg, de enige weg, is in een staat, vol met rotsen en troggen die ons in het rond stoten. Iedereen is stil, kijkt uit over het landschap, naar de aarde, wat op dit moment niets meer lijkt dan een beperkt landtablet, omringd door een enorme omtrek van lucht die meer vloeibaar is dan lucht, wolken die vallen in watervallen, niet alleen boven maar onder de horizon.
Een jakhals draaft voor ons. Een struisvogel schudt haar veren om de ruwe, geplukte roze massa van haar massa te onthullen. En dan, ongeveer een uur later, tussen de koorts van acaciastruiken, hun doornen stekelig als de illustraties van chemische verbindingen, verschijnt er een man met vermoeienissen van het leger, een grote grijns op zijn gezicht. Hij is zo groot als een reus! Een huis! Een rechtstreeks uitroepteken van een man! 'Jambo!' zegt hij, ons inluidend met een zwaai van zijn handen.
Ik weet niet zeker waarom ik ze in het begin niet zie, gezien de neon-frisse, lichtbuste uitbarsting van hen wanneer ik dat doe. We nemen allemaal een adem. Het voertuig stopt. In eerste instantie pauzeren we. Gezichten kijken naar gezichten, gezichten kijken naar schoenen, gemaakt van plakjes banden met banden erboven, starend naar vliegen op gezichten, en vliegen in de ogen, en riemen van glanzende pailletten, en kettingen de kleur en grootte van de ringen van Saturnus, en rokken zoals de zachte scratch van viltstiften, witte knoppen aangesloten op oorlellen, dunne sporen van gouden kettingen rond de kin, en rij op rij gestreepte armbanden, geregen als slangen, giftig en briljant als een steek.
'Hoo haaa,' zing de krijgers dansen in een korte cirkel, schop de grond. 'Hoo haaa,' chanten ze, het geluid komt regelrecht uit de loop van hun borst, de nek schiet naar voren en terug in een metronoom. De jonge meisjes en de kinderen waaierden uit van de jonge mannen, zoals elektrische kool-hulpringen op een trippy boomstam. 'Hoo haaa,' ze huilen.
Op een gegeven moment steekt een jong meisje haar hand uit naar onze stille warboel van kinderen. Ze trekken zich terug, giechelen en verlegen. Maar dan zijn er meer handen en hoe meer handen moeilijk te weerstaan zijn. Eerst is het een kind dat het ritme van de dans vindt, dan is het een andere. Al snel dansen de meesten van hen rond en rond, lachen en gooien hun hoofd achterover, missen stappen, vinden ze weer, duwen hun handen uit om andere kleine handen in het spiraalvormige circuit te vangen om ze op te scheppen en ze mee te vegen..
De nacht valt. Een bliksemschicht weidt de lucht. De donder rolt naar beneden op een lage kreun. Een grootvader rust op zijn stok, rommelt met zijn enige tand, een jonge krijger met een been gebogen aan de knie leunt laaghangend en breder-glad tegen zijn motor, moeders vermoeidheid-friemelen rond de dansende groep, slaperige baby's vastgebonden op hun schouders, schildwachten sluw.
Het is tijd om naar huis te gaan, de volwassenen zijn moe. Maar de dansende werveling is resistent. 'Kom op, het is laat', smeken we in het begin, zachtjes en vervolgens op volume. 'Het is erg laat! We raken gevangen in de storm! '
Maar zelfs onze zachtmoedigste kinderen, en de kleinsten van het dorp, hebben zich nu bij de groep aangesloten, zodat de cirkel is opgezwollen en zijn oevers heeft gebroken. 'Genoeg is genoeg!' we schreeuwen. Maar hun ogen zijn sterren en hun oren horen het niet, en ze krijsen en ze toven in wat nu een wilde, geklopte draaikolk van regenboogkleuren en stof is geworden.
Dit is het nieuwe nummer van Cond? Nast Traveler. Voor degenen die weten - of je nu in een Samburu-dorp in het midden van Kenia bent of in de nachtclub Cinderella Rockefellas in Margate - dat een feest altijd een feest is, dat de volwassenen altijd naar huis willen en de kinderen altijd willen blijven tot het glorieuze einde.
Bekijk @condenasttraveller op Instagram voor video's van het Samburi-feest.