Melinda Stevens introduceert het decembernummer van Cond? Nast Traveler en praat over het vinden van helderheid in haar helm
Van Melinda StevensAbonneer nu voor een jaar voor? 24.
Melinda Stevens
Vanochtend reed ik op mijn brommer om langs de Westway te werken. Ik was elke bril of zonnebril vergeten, dus mijn ogen waren onbeschermd. En vergis je niet, we waren in een hoge wind. Crikey, het was best een ritje. Luister, mijn brommer maakt me bang, natuurlijk. Ik ben maar een paar seconden, of een bijziende bestuurder, weg van een gruwelijke dood (waarschijnlijk een die me zonder een kin zou verlaten). Maar het is ook mijn gelukkige plaats. In mijn helm stelt niemand me vragen.
Reizen zoals ik ben op een eindeloze ping-pong van en naar huis en werk, een plek hebben waar niemand me vragen stelt is synoniem geworden met nirvana. Niemand vraagt me om hondenpoep op te ruimen, of hoeveel geld ik heb uitgegeven aan een sportschool waar ik nog nooit ben geweest, of als ik een verjaardagsidee kan bedenken die is zoals Legoland maar niet Legoland maar ook beter. Niemand vraagt mij om personeelskosten te rechtvaardigen, om 'out of the box' te denken en om extra inkomstenstromen te genereren, of om een spetterende speech te houden of vast te houden aan mijn schema in Cannes, of of?
Tra-la-la op mijn brommer. Mijn brommer neemt me mee naar een of andere onschuldige, kinderlijke staat waarin ik vogels in vluchtkruk over het stedelijke hoogbouwkasteel kan bekijken terwijl een framboos-rimpelochtend zichzelf over de letter van de hemel schrijft. Deze vergelijking van dagelijks maar vluchtig geluk versus de realiteit van permanente dood is een zorgwekkend algoritme. Maar ik ben gehecht geraakt aan deze stille tijden te midden van de strijd. Ik denk beter. Ik bedenk ideeën. Oplossingen. Ik beweeg door de wereld. En het is alsof de fysieke beweging een mentaal traject uitlokt dat zichzelf ook voortstuwt. Er is vooruitgang. En ik moet daarvoor een teen of twee riskeren.
De rit van vandaag was vooral eng, met de hoge wind, het gebrek aan oogbescherming en het plotselinge besef dat ik geen scrunchie had. Toen ik op de snelweg rende, trok mijn haar los, sneed en sloeg om me heen als Medusa's hoofd van slangen. Ouch ouch ouch, ik huilde, terwijl de lokken, waanzinnig als de ledematen van de octopus, tegen de oogbollen geselden die ik gedwongen werd open te houden om te zien waar ik heen ging. Ik kan niet beginnen te vertellen hoe gek, hoe pijnlijk het is om je ogen te laten slaan door je eigen haar. Maar dit is wat ik ook betrapte op mezelf: dit is geweldig! Verrassend, maar ook echt een effectieve manier om me wakker te maken! Goedemorgen wereld! Ik ben wakker, mensen! Ik heb enorme pijn en toch kan ik absoluut niet in slaap vallen tijdens deze bromfietsrit! Phewee!
Dit is het nieuwe nummer van Cond? Nast Traveler. Voor degenen die weten dat er een prijs moet worden betaald voor het hebben van een vol en druk leven, maar dat bashen en sjorren de opwinding van helderheid alleen maar spannender maken.
Abonneer nu voor een jaar voor? 24.