Melinda Stevens gefotografeerd voor de Editor's Letter, uitgave 2018 van Conde Nast Traveler UK
Ik heb geen idee waar mijn angst en woede zijn verdwenen, maar het is een probleem geworden. Het ene moment ben je zo scherp als een snee in papier, het andere zo vrolijk en rond als een meloen. Natuurlijk wilde ik dat ze weg waren, mijn tweeling duivel spawn, wat met de slaapgebrek en zelfkastijding en afschuw in de wereld en? Maar het punt is, nu kan ik deze zin bijna niet afmaken, want ik heb even stil gestaan om naar de buitengewone fluitende vogels buiten mijn raam te luisteren. En ik maak geen grapje.
'S Nachts ben ik een amoebe geworden, een slappe-jawed stuk wrak. Vroeger had ik een shitshow van A-kwaliteit in mijn hoofd. Nu ben ik gewoon enthousiast over het gebruik van mijn nieuwe pen. Onlangs hoorde ik deze vrouw lachen, ik bedoel echt trillen - lachen, lachen als tinkelen met ijs als whisky er helemaal over wordt gegoten. Ik was in Le Bristol in Parijs, kijkend naar de Sacr? -Coeur en de heerlijkste citroengele madeleine eet, maar deze lach - goede heer, het zou niet stoppen. Wie is dat, dacht ik bij mezelf, voordat ik op hetzelfde moment besefte dat ik het was. Wat een eikel.
Ook v.bad voor bedrijven. 'Wil je wat doen met die 12 pagina's tellende functie?' Ik vraag mijn team hier. 'Ga je gang, wezens, doe wat je wilt, ik vertrouw je impliciet! Ondertussen, verwonder je over de schattige piep die mijn schoenen maken als ik loop! '
Ook, v.vreemd voor mijn huwelijk. Ik heb al geruime tijd een wrok koesterd over wie de broek in onze relatie zou moeten dragen (uiteraard zou ik de broek in onze relatie moeten dragen). Maar nu ben ik een volledig eencellige kluit, ik vind het gewoon heel lief om ons voor te stellen dat we allebei dezelfde broek dragen.
Als adolescent was ik zo woest boos dat wanneer ik in de spiegel keek het altijd als een verrassing kwam dat ik geen bloed uit mijn ogen liet stromen. En toch, toen die woede voorbijging (rond de leeftijd van 27 of 28 jaar, zegt mijn stiefmoeder altijd dat ik langer in de tunnel was dan de meeste), heb ik het echt betreurd. Gelukkig vond ik het weer als werkende moeder. Woede is zo verzinken en scherpstellen. Het drijft een gedachte langs een groef aan, dus ongeacht welke rots of obstakel het tegenkomt, een fraai gevormde en grafische lijn wordt geproduceerd. De vorm van de angst lijkt meer op een kurkentrekker, maar het boort zich neer totdat er pijnlijk prachtige helderheid is. Zonder hen, vastzittend in een soort van afschuwelijke vrije val van tevredenheid, ben ik mijn draad kwijt.
Maar er is hulp aan de horizon.
Over twee weken gaan we op vakantie met het gezin naar Afrika. En het enige dat nodig is, is een gezamenlijke lunch om de aanstaande reis voor mij te bespreken om te beseffen dat ik misschien sneller terug kom dan verwacht. Als kinderen opgroeien met ouders die niets liever deden dan kamperen met vliegkamperen in de Masai Mara of de Serengeti, waden met dugouts door de Okavango of racemotoren over de Kalahari, wisten we in ons merg ook die enorme, tumultueuze storm -snoere, blistervolle rijen waren onze Savannah-soundtrack.
En hier zijn we aan het lunchen - stiefzusjes, stiefbroers, safari-gidsen - we beginnen allemaal vrij briljant met spaghetti-vongole in SW3 voordat we zelfs het land hebben verlaten! Terwijl de slingerende modder en de handel in insulten zijn gang gaan, begint een glimlach over mijn gezicht te verspreiden.
Dit is het nieuwe nummer van Cond? Nast Traveler. Voor degenen die weten dat er niets zo leuk is als een familievakantie in Afrika om hun impulsen weer op gang te krijgen.