Gisteren heb ik een man een woord gegeven. Zijn naam was Balveez en hij werkte voor het busbedrijf wiens diensten we gebruikten om van het vliegveld van Udaipur naar de stad te komen. Balveez - met zijn zeer duidelijke zijscheiding, alsof zijn haar een onoplosbaar argument had - was een paar maanden eerder getrouwd. Hij zag zijn vrouw pas de dag na zijn huwelijk.
'De dag erna?' Ik zeg. 'Weet je het zeker?' Op de dag van de bruiloft was haar gezicht bedekt, 'antwoordt hij.' De volgende dag zag ik haar gezicht voor het eerst. ' Hij laat me een foto zien, ze draagt een sari in de kleur van citroensorbet, haar ogen zo zachtaardig als die van een ree, het huwelijk was geregeld, de zus van Balveez had een grote rol gespeeld, het meisje was haar beste vriend van de universiteit. Ik vraag me af hoeveel gelukkiger gezinnen er misschien thuis zijn als zussen hun broers zover krijgen dat ze met hun beste vrienden trouwen.)
Binnenkort zal Balveez naar zijn boerderij terugkeren en het land bewerken naast buffels, koeien en geiten. Op een dag zou hij graag een kamp op zijn boerderij willen openen zodat bezoekers van over de hele wereld bij hem kunnen komen logeren en kunnen zien hoe hij en zijn gezin leven. Tot die tijd brengt hij ongeveer 7 keer per dag gasten naar en van Udaipur. Hij wil zijn Engels graag verbeteren. Ik kan zeggen dat hij ernaar verlangt om te praten. Als er stilte is - terwijl ik uit het raam kijk - kan ik voelen, ook al zit hij twee rijen vooraan, dat zijn hoofd helemaal naar me toe is gekeerd zoals een uil, zonder te knipperen, wachtend op iets dat ik zeg.
'Ik heb veel Australiërs, Canadezen, Amerikanen en Engelsen in deze bus', zegt hij, 'ze spreken allemaal Engels, maar ze gebruiken zoveel verschillende woorden en er zijn zoveel verschillende liedjes in hun stem. Ik zou heel graag zoveel mogelijk verschillende woorden oppikken. '
We komen aan bij de steiger aan de oevers van Lake Pichola. Boten scharrelen rond het humeurig blauwe water, een speerboog zingt, het Lake Palace ziet er kleiner uit dan ik me herinner en witter.
'Ik zal je een woordje zeggen. Het is een goed woord voor India, maar toch een van mijn favorieten, 'zeg ik. 'Het woord is' fascinerend '- het betekent wonderbaarlijk, boeiend, alsof je je ogen er zelfs geen seconde vanaf kunt houden.' Betoverend ', zegt hij, zijn wenkbrauwen optrekkend.' Ik vind het leuk. 'En als je terugkomt Over twee dagen om ons op te halen, 'antwoord ik,' moet je me een geweldig Hindi-woord geven in ruil. '
Is India een truc? Op een dag zie ik een enorme boom in het midden van een bos volledig bedekt met besneeuwde zilverreigers; ze rusten zo stil en puur op de takken waarvan ik denk dat ze zich wassen om in de wildernis te drogen te drogen. In de straten van Jaipur ontmoeten we een man met oogtanden die langer zijn dan zijn vingers, en een ander die een tweede paar armen lijkt te hebben in plaats van benen. Overal lopen mannelijke pauwen hun ballerina's met hun schouders op in het stof alsof het feest nooit voorbij zal zijn; hun nek heeft de kleur van middernacht in de disco. Op een avond smullen we van thali in een oude tempel in het midden van een okra-veld en luisteren we naar een luipaard die in het donker op een hert jaagt. Plots waait er wind, de kaarsen om ons heen worden als een klap weggesmeten, het intense, dichte neerslag van de regen drijft de grond op en verstrooit ons in seconden: luitspeler, luipaard, dames hoog opgestapeld met tarwe na een lange dag in de velden. Een andere keer, ik knuffel een olifant. De mahout wijst naar me en zegt me om mijn wang naast de wang van de olifant te houden en dan mijn arm om zijn romp te wikkelen. Het is erg stil en erg warm. Het vlees voelt als verbrande worst. Ik voel dat mijn hartglas onmiddellijk begint te vullen en dan te morsen, alsof een tik erin opengebarst is.
Dit is het nieuwe nummer van Cond? Nast Traveler. Voor diegenen die heel graag willen horen wat Balveez's woord kan zijn, maar die weten, echt, ze hebben precies het woord dat ze al nodig hebben.