Ik kan zoveel dingen doen terwijl ik hevig huil, alsof het mijn superkracht is. Onlangs werd ik bijvoorbeeld geobsedeerd door de kernkracht van mijn middelste dochter. Het is zeker niet ongebruikelijk voor mij om gefixeerd te raken door niche-onderwerpen. Franse vlechten, houtluizen, collectieve zelfstandige naamwoorden, Milan Kundera, dahlia's, het gewicht van papier. Maar er lijkt vaak een emotionele prijs te zijn voor deze onwrikbare fixaties. Het intensieve programma van rotsklimmen, trampoline en touwkruisen met bomen dat ik samen voor ons heb bedacht, houdt geen rekening met mijn gebrek aan tijdsbeperking en het onvermogen om over een kaart te onderhandelen. Dus terwijl ze kleine, primaire gekleurde brokjes aan de kant van een plastic klifgezicht moet vinden, rijd ik in het donker rond de Noordelijke cirkel op mijn brommer, terwijl auto-hoorns schijnen als boze zwanen en hete tranen hun pad uitwaaien.
Oefenlessen, ochtendbaden, schoollopen, persdagen, familie-lunches, parkeerauto's? Ik kan vrij veel huilen door deze hele litanie zonder a) zoveel als iemand opmerkt b) maar wel een halve pauze op de pauzeknop, heel erg bedankt.
Maar wat het meest natuurlijk is, is hot-cry skiën. Om eerlijk te zijn, kan ik niet denken aan een tijd waarin ik heb geskied toen ik niet huilde. De twee gaan samen zoals soep en zweertjes in de mond. En toch, om wat voor reden dan ook, tijdens deze Zwitserse skireis, voel ik me v v top van de wereld. Zozeer zeg ik in mijn hoofd: 'Het is alsof ik uit een eindeloze sluimer ben ontwaakt en ten slotte ben ik wakker! Goeden morgen schitterende morgen! ' Mijn skiën is zo snel, mijn hart zo kalm, de mojo van mijn leven wervelend rond mijn persoon als kleine perfecte welwillende cyclonen, dat ik tijdens de lunch, op een mooie dag, op de top van een prachtige berg, een vriend sms naar de heel wit, heel strak, alles-in-één skipak dat ze me onlangs heeft gegeven: 'De skipak gaat een storm op de hellingen tegemoet! Ik heb letterlijk niet zoveel aandacht gehad sinds ik 17 was en in de superclubs van Vale do Lobo niets meer droeg dan een poesje. '
Op dit moment vliegt een enorm drippy cheesy fondue aardappelbrok uit de mond van mijn broer en landt op mijn gladde, zuivere weefsel. 'O jee,' zegt hij, terwijl hij een servet in de kleur van het bloed van de arteriën grijpt en wegschrobt, zodat het hele been donker en verkeerd wordt. Na de lunch besef ik dat ik mijn handschoenen kwijt ben. Met de plotselinge daling van de temperatuur, lijkt het erop, door het woedende wit worden van mijn vingertoppen gevolgd door het woeste zwart worden van mijn vingertoppen, dat ik bevriezing krijg. En nu is er een verblindend weerfront ingetreden, zodat het onmogelijk is om de piepende kinderen te vinden die omvallen als gebroken stapels verwarde stokken. Wanneer onze groep de bodem van de helling bereikt (en het ziekenhuis alstublieft, zo snel als je me kunt nemen, ik ben zo tragisch dol op mijn cijfers), schreeuwt mijn zus naar me. Ik kan de geluiden niet onderscheiden, maar opeens schreeuw ik terug, en nu geven we er allebei een paar, torso's op de helling, wenkbrauwen als openingen, open, enge grotmonden.
Bijna afwezig besef ik dat de kinderen zich om ons heen verzameld hebben, een boog van vermanende gezichten, geschrokken en botstil, en dan, haarscherp, in een hoek, de aanblik van mijn middelste dochter met haar handen om de nek van haar jongere zus. Het is geen goed imago, laten we eerlijk zijn, niet een gelukkig, maar een deel van mij kan het niet nalaten te merken dat haar kernkracht lijkt te zijn gekomen met sprongen en grenzen..
Dit is het nieuwe nummer van Cond? Nast Traveler. Altijd op zoek naar oplossingen, geen problemen. En zo was het toen alles rustiger was geworden, ik in de auto zat, hongerig aan de vruchten van mijn superkracht likte, en toen mijn bevroren vingers in mijn mond gooide, de hete, hete tranen die hen een traktatie opwonden..