Niemand wil eruitzien als een toerist. Maar hoe ver moet je gaan om bij de lokale bevolking te passen?
Van Danny WallaceEen paar jaar geleden zei een man in een bar in een vreemd land misschien de ergste zin die iemand ooit tegen me heeft gezegd.
Hij droeg een houthakkershemd, omdat het bleek dat hij een houthakker was, en zo kregen ze hun naam.
Het was laat in de middag en we waren in het kleine stadje Wallace, Idaho, zittend aan de kale krukken aan het loket van de plaatselijke duik en we waren omringd door vreemde knuffelbeesten. Dit, vertelde hij me, was een jagersbar. Er was een eland, een beer, een zwijn en een bever waar iemand lippenstift en een groen jurkje op had gedaan.
En toen zei die man de woorden die me nog steeds achtervolgen.
'Er is niets beter dan het haar uit een wond plukken die je zelf hebt gemaakt.'
Ik weet. Stop alsjeblieft niet met lezen.
Ik denk dat ik een beetje half knikte en zei 'Yep'. Ik weet niet zeker waarom ik dat zei. Letterlijk niets over zijn straf sprak me aan. En er zijn veel dingen die ik in plaats daarvan had kunnen zeggen. Ik denk dat de belangrijkste onder hen zou zijn geweest: 'Ik denk dat je de woorden' niets beter 'hebt verward met de woorden' niets dat ik gelukkiger zou zijn als ik mijn hele leven zou leven, zelfs nooit één keer ''.
Maar dat zei ik niet, toch? Ik knikte slechts half en zei 'Yep', zoals ik begreep, zoals ik gekregen het, alsof ik het haar uit een wond plukte die ik zelf had gemaakt precies het soort ding dat ik deed om te ontspannen.
Ik handelde zo omdat ik niet in de valkuil van 'toeristen' wilde vallen.
Tijd was, je kon een toerist een kilometer eraf zien komen. Ze hadden bijvoorbeeld een enorme camera, of droegen een vuilniszak die ze van een markt hadden gekocht, vol proppen geld en een kaart die twee keer zo groot was als ze waren. Tegenwoordig doet je telefoon dat allemaal voor jou. En vroeger wist je dat iemand een toerist was omdat ze dat wel zouden doen onmiddellijk vertellen ze waren een toerist. 'We komen uit Luton!' ze zouden aankondigen. 'Het is hier niet zoals Luton!'
Ik heb het zelf gedaan. 'Ik kom uit Londen!' Ik zou zeggen, alsof ik uit een van de zeshonderd miljoen plaatsen kom waar ik ook was was niet maakte me een heerlijke en wenselijke exotische parel; alsof ik de enige persoon uit Londen was die ooit de gewelddadige zeeën had durven wagen om Mickey's Pub in Malaga te bereiken.
Maar nu, denk ik, willen mensen geen toeristen zijn. Ze willen wereldburgers zijn. Ze willen opgaan in de lokale bevolking, en wijs zijn, en gekweekt, en foto's maken van buitenlandse ontbijten, zodat hun Instagram-volgers dikke jaloerse tranen in hun pre-office Shreddies huilen. (toeristen bestel het volledige Engels. Wereldburgers selecteer de sopas de cavalo cansado, maak een snelle foto, dan bestel het volledige Engels.)
En zo was het voor mij.
In Wallace, Idaho - een stad waar ik een kaartje voor had gekocht, a) ik deel de naam, en b) het maakt echt de gewaagde en indrukwekkende aanspraak op het hebben van een putdeksel in de stad die het eigenlijke centrum van het universum markeert - ik deed het niet willen opvallen. Ik wilde me mengen. Niet observeren, maar bezighouden. Dit is wat een wereldburger doet.
Dus ik was die middag al helemaal doorgegaan. Ik was veranderd in een geruit overhemd in mijn hotelkamer, omdat ik had gemerkt dat de meeste mannen in deze stad ze droegen. Je kunt zijn wie je wilt als je op reis bent, en ik wilde eruit zien als een brildraaier, een vieroogige houthakker, een echte man.
Het probleem met het zijn van een echte man is dat andere mannen dan dingen zeggen als: 'Er is niets beter dan het haar uit een wond plukken die je zelf hebt gemaakt.'
In Londen praten ze alleen over tapas en ambachtelijk bier.
Dat leidde me naar mijn volgende uitdaging. Wat te drinken, later die avond, om bij echte mannen te passen, in een echte bar, in echt smalltown-Amerika.
(Ze hebben Fosters niet gedaan).
'Wat heb je?' Ik vroeg een man naast me, hoewel ik vermoedde dat het antwoord 'Alles' zou kunnen zijn.
En toen gebeurde er iets magisch. Aan de kant knikte een groepje bierdrinkers en berenjagers naar me, en terwijl ze dat deden, hoorde ik de woorden 'geef het aan die vent als hij het wil'.
Er waren twee manieren om die zin te nemen. Of ik stond op het punt te worden geslagen, of ik stond op het punt te worden beloond. De één had absoluut meer aantrekkingskracht dan de ander.
De barman slenterde recht op me af, sloeg een glas op de bar en gleed het op mijn manier, en schonk me een schot in. Hij glimlachte en zei dat ik het stil moest houden. Dit leek mij vreemd, omdat ik tijdens vakantie vaak heb ontdekt dat het de mensen zijn die de schoten het hardst doen.
Het drankje bleek de favoriet van een jager te zijn. Het was maneschijn. En op dit punt in de recente Amerikaanse geschiedenis was maneschijn nog steeds illegaal.
Welnu, dit was een moment om mijn Britse vastberadenheid en natuurlijk gevoel voor respect voor autoriteit te testen. Door dit kleine glas naar mijn lippen te brengen, zou ik een wetsovertreder worden. Een samenzweerder in een op een bar gebaseerde misdaad. Ik zou zijn? een vogelvrije!
Maar ik wist ook op een bepaald niveau, door niets anders dan het dragen van een geruit hemd op een plaats waar andere mannen geruite overhemden droegen, was ik geaccepteerd.
Ik was geen toerist - hoe zou ik dat kunnen ?! - en ook was ik niet alleen een wereldburger.
Ik was iets veel groter op deze nieuwe schaal van toerisme die we aan het ontwikkelen zijn: ik was een tijdelijke lokaal.
Ik was iemand die kon worden vertrouwd met een ongeoorloofd geheim. Om opgenomen te worden in de ceremonie der dingen. Ik maakte deel uit van de groep, ook al stond ik er net naast.
En zo begon een korte en gevaarlijke reis van zelf-ontdekking, volledig aangedreven door maneschijn - wat wel het geval kan zijn keek heel erg zoals benzine, smaakte eigenlijk heel erg zoals diesel.
De barman, die mijn accent hoorde en besefte dat dit misschien een primeur voor me was, waarschuwde me voor 'The Burn'. Hij hoeft zich niet druk te maken. Ik had al behoorlijk veel pijn. Hij had me ook moeten waarschuwen dat mijn ogen onmiddellijk zouden gaan stromen en dat ik onwillekeurig op de bar zou gaan trappen, als een gek paard.
Maar ik had me nu gecommitteerd. Ik was binnen. Gewoon een plaatselijke kerel in een lokaal shirt die zijn ogen uitkeek naar de plaatselijke.
Ik wou dat ik me meer kon herinneren wat er die nacht gebeurde, maar maneschijn is een extreem sterke drank en ik heb ontdekt dat er eer is onder criminelen zoals ik.
Alles wat ik wil zeggen is dat reizen je onderscheidt van de rest, maar soms wil je die oversized camera de boventoon voeren en je weg terug vinden in.
Dat, en dat ik hoop dat niemand van ons ooit het haar hoeft te plukken uit een wond die we zelf hebben gemaakt.
Want ondanks wat je zou kunnen horen van een man die naast een bever zit en die op een koude herfstmiddag meesleurt, bijna alles is beter dan dat.