Een jaar later een kloof nemen lijkt misschien een remedie voor een gebroken hart, een midlife meltdown of een identiteitscrisis - maar waar zal die reis je echt naartoe brengen??
Door Laura Chubb
Stijl en cultuur
Oudejaarsavond over de hele wereld 2019
Ik ben eens heel groots naar het einde van de wereld gegaan om iemand te vergeten. Ik stond aan de boeg van het schip terwijl het door het Antarctische ijs sneed en heldhaftig staarde over wit-witte kliffen; zuchtte theatraal in de lucht gestremd, dik met pinguinmest. Ik had gedacht dat al die kwaliteit 'ik' tijd, in contact met de eenzame majesteit van de natuur en dat alles, de remedie zou kunnen zijn; het voornemen om gewoon al mijn gevoelens overboord te gooien.
Grappig iets over 'ik'-tijd op een plek waar mensen grotendeels ontbreken: je spendeert veel in je hoofd. Waar de slechte dingen zijn. Ik had waarschijnlijk veel hartzeer bespaard door alleen maar vrienden uit te nodigen voor een Netflix-binge. Les: als het je hoofd is dat je probeert te ontsnappen, is reizen misschien niet altijd het antwoord.
En dus kwam de poolavonturier terug? en bleef obsederen. Blijkt dat een hart niet kan worden hersteld in een reis van twee weken. Nee, niet eens een om te zwijmelen Antarctica.
Vrienden zijn ook doodlopende carrières en snoeren van slechte data voor sabbaticals ontvlucht. Instagram-accounts verlicht met gloeiende tinten en kristalheldere oceaan. Dan: terug naar de sleur en terug naar Grindr.
Maar het probleem is niet echt reizen. Meer de verkeerde overtuiging dat het antwoord op alles op het hoogtepunt van een bergtrek kan worden gevonden. Alsof je het duidelijk genoeg kon zien door al dat vuil en zweet; het is waarschijnlijker dat je het te druk zou hebben om je te laten voelen dat je nu op een astmatische tomaat lijkt, wanneer een portier die je halve lengte en gewicht hier geduldig wacht sinds afgelopen dinsdag, en hij droeg al je koffers.
Zeker, je zult verhalen verzamelen. Je zult jezelf misschien verbazen over hoe cool je je kunt omkopen in een Zuid-Amerikaanse grens, of jezelf uit een vliegtuig kunt gooien. Maar zal reizen op magische wijze al je persoonlijkheidsfouten, je angsten en slechte gewoonten wegnemen en je opnieuw maken? Nee vriend, het zal niet. Proefpositieve reizen maken je niet automatisch tot een betere, meeromvattende persoon: hoe moet je anders al die harem-pant-dragende gaten in de strandcafé's en de hostel-ruimten in Sydney uitleggen??
Maar de theorie dat het uit je lucht halen misschien de dingen duidelijker maakt, is niettemin een goede. Je moet gewoon onthouden dat de bubbel, en al zijn details (Tesco op een zondag, stofzuigen), op je zullen wachten als je terugkomt. En ook dit: existentiële crises komen niet maar eens een leven lang. Fretting over #livingyourbestlife is minder een fase, meer een blijvend thema. Moet ik zo'n hypotheek / huwelijk / kind-dingen krijgen, zelfs als ze er niet leuk uitzien? Verdien ik genoeg? Genoeg opslaan? Gelukkig genoeg? Er zullen altijd vragen zijn; geen wonder dat we hopen dat reizen een antwoord kan vinden.
Reizen kan verander je echter. Ga naar deze grote rots waar je op leeft. Je hebt maar één shot: dat zou je echt moeten doen. Formuleer meningen op basis van ervaringen buiten je leunstoel. Vind adembenemende schoonheid, ontmoet geweldige mensen - en ook lelijkheid en valse gaten. Dit is de aarde, niet Eden.
Maar jezelf vinden? Dat is geen sabbatical. Dat reis duurt een rossig leven.
Hoe Instagram onze gelukkigste vakantieherinneringen wist
Stijl en cultuur
Hoe Instagram onze gelukkigste vakantieherinneringen wist
Danny Wallace? Hoe het niet op een toerist te lijken
Stijl en cultuur