De Journeyman in diep water

Door Cond? Nast Traveler

In de eerste van zijn maandelijkse columns vindt onze held-van-go-held zich hopeloos uit zijn diepte in Berkshire

Ik ga duiken in Chiswick, zeg ik. Mijn vriend kijkt me aan. Cizik, zegt hij peinzend, het is net langs de kust van Izmir, is het niet? Grote schildpadden.

Nee, Chiswick, zeg ik. Het is net langs de District Line van Hammersmith. Ik leer in een zwembad en als er iets groters is dan een moerasschildpad, dan noem ik gezondheid en veiligheid.

Mijn vriend kijkt me aan en zegt: Is er echt niemand anders die ze op deze dingen kunnen sturen??

Ik heb ooit een filmster geïnterviewd die sprak over de uren die acteurs moeten doorbrengen met het beheersen van vreemde en in het werk unieke transhistorische vaardigheden: lasso, X-Wing piloot, middeleeuws kettingdansen. Ik heb, ik realiseer me, per ongeluk het equivalent van de reisschrijver is begonnen, een soort van sporadisch programma van outdoor-zelfverbetering.

Duiken

Het Great Barrier Reef

Een jonge duikinstructeur kijkt op en snuift. Als je in Wraysbury kunt duiken, kun je overal duiken, zegt hij.

De onbetwistbare waarheidsgetrouwheid van deze verklaring openbaart zich niet bij aankomst. Met zijn ring van bomen en nog steeds oppervlak is Wraysbury een verrassend pittoresk meertje net over de M25 van Heathrow. Pas als je het water in gaat, zie je waar de instructeur vandaan kwam. Als Wraysbury je als jus zou hebben gediend, zou je er rekening mee willen houden om het terug te sturen en de chef te vragen het een beetje te verdunnen..

Duiken bij Wraysbury Lake

Rex / Shutterstock

Drijvend op het oppervlak van dit bevriezende en volkomen ondoorzichtige meer, ben ik me plotseling hartstikke bewust van de absurditeit van het onderwater proberen te ademen, de mate waarin het tegen duizenden jaren van ingebakken overlevingsinstinct oploopt. De anderen beginnen af ​​te dalen en een gevoel van paniek overspoelt me. Hysterisch begin ik op knoppen en trekkoorden te drukken. In plaats van de lucht uit mijn drijvers te laten ontsnappen, blaas ik ze verder op en zie ik mezelf snel op het oppervlak dobberen als een zeppelin met verpletterende landing, eveneens overbodig, ook buiten de tijd.

Gelukkig word ik gered door mijn instructeur, die me kalmeert, me overhaalt en me uiteindelijk overtuigt dat ik het kan. De truc is om langzaam en gestaag uit te ademen terwijl je je hoofd onder water dompelt en een paar cruciale seconden voor jezelf koopt om het gevoel te normaliseren. Aangemoedigd rijd ik door de taken heen: buddy-ademen, een verscheepte boot verkennen, tevergeefs kijken naar die legendarische zwarte cabine ondergedompeld in de diepten van Wraysbury.

Later sleep ik mezelf terug naar het droge, ervan overtuigd dat de relativiteit van dapperheid een onontgonnen fenomeen blijft. Welke karbonades laat het zien voor de onverschrokkenen om zichzelf uit een vliegtuig te gooien? Hoe moedig, echt, is het voor de roekelozen om met de stieren te rennen? We duiken misschien niet het diepst of vliegen het meest vloeiend, maar is het niet boller, eigenlijk, voor ons, de grondwettelijk laffe, om boven onze comfortzones te springen, hoe laag we ook de lat hebben gelegd?

De zon is door de wolken gebroken en ik lig op mijn rug terwijl ik een feestelijke toffee crisp eet. Ik heb in Wraysbury gedoken. En als je bij Wraysbury kunt duiken, kun je overal duiken. Het is een overwinning voor de duiven, een triomf voor de timide. Ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik mezelf als een Argonaut van de avontuurlijke vakantie zou kunnen zien. Maar mijn stage is begonnen en dit is geen kleinigheid.